Во мало гратче живеел сиромашен чевлар. Тој беше добар човек, вреден и чесен. И силен верник. Редовно одел во црква и во сè се водел по Божјото слово. Но, една година се случи човекот да се разболи непосредно пред големиот црковен празник. Не беше ништо многу сериозно, но докторот конкретно му рекол да не излегува од дома. Освен тоа, црквата била далеку од неговиот дом.

„Ах, каква штета што нема да можам да одам во храмот“, помислил чевларот и со тешко срце отиде да спие. И ноќе сонуваше дека слушнал тивок и кроток глас кој му вели: „Не грижи се. Ако не можеш да дојдеш тој ден, ќе дојдам кај тебе“.

Човекот се разбудил и бил обземен од радосна возбуда. „Па, да, тоа беше Господ“, си рече тој. – Каква среќа! Самиот Господ ќе ме посети!“

Стана од креветот, ја облече најновата облека, си го уреди домот најдобро што може, постави празнична маса, широко ги отвори прозорците за да влезе свеж воздух и чекаше.

Во одреден момент слушнал детски плач однадвор. Се појавил на прозорецот и видел дете како седи на тротоарот и плаче.

„Што има, дете? Што се случи? – загрижено прашал папучарот.

• Мама ме прати да купам леб и храна, а јас ги изгубив парите… Ова беа нејзините последни пари и не знам како ќе и кажам – низ солзи липало детето. – Сега два дена нема што да се стави на маса.
• Не плачи мое момче. Еј, сега ќе ти ставам се што имам во оставата, во кеса. Не е многу, но ќе поминеш два дена. – Човекот ја наполнил торбата и преку прозорецот му ја подаде на детето. – Еве ти бонбони за празникот… Ајде, бегај кај мајка ти и не плачи повеќе.

Малото момче се радувало, ги избришало солзите и среќно истрчало дома. А човекот седна и пак го чекаше својот драг гостин. Денот беше речиси завршен, а тој сè уште го немаше.

Некаде доцна попладне некој тропнал на вратата. Имаше една сиромашна жена која често ги носеше чевлите кај него на поправање.

• Извини мајсторе што те измачив на празникот, но денес ми пукнаа последните чевли и веќе немам што да облечам, а веројатно ќе почне да врне… Можеш ли да ми ги поправиш… се додека како што не одам бос и суви стапала?

„Влези и седни“, рекол папучарот. – Еј, сега ќе ги поправам. Во меѓувреме, земете нешто од масата и јадете .

• Па, има уште нешто, мајсторе, – загрижено рекла жената. – Може ли да ти платам за поправка следната недела, бидејќи сега ми е многу тешко.
• Не грижи се за парите. Нема да ми платиш ништо. Тоа е толку мала работа…

Тој ги поправи чевлите на жената, таа му се заблагодари и си замина задоволна и мирна.

Ноќта веќе беше падната, а гостинот сè уште го немаше. Папучарот решил дека очигледно не доаѓа и решил да си легне. „Па, ќе почекам уште малку…“ си рече и се потпре на отворениот прозорец. Во тој момент, по темната улица дошол странец, кој, гледајќи го, застанал и му рекол:

„Извинете, добар човеку, дали ќе можете да ме засолните за ноќта? Цел ден сум на пат, но се заглавив во вашиот град, и не познавам никого овде, и немам каде да останам во овој момент.

• Па, добро, добредојде. Тоа и јас само што требаше да легнам. Имам слободен кревет, дојди, ќе ти направам кревет… – рекол чевларот и го поканил непознатиот во својот дом.

Потоа му понудил да јаде, го седнал и тој исто така си легнал. И додека заспиваше, си помисли: „Ако Господ не дојде кај мене на овој празник, јас очигледно сè уште не сум доволно добар христијанин за да ме удостои со оваа чест…“ И кога заспа, во сонот повторно го слушна истиот мек и нежен глас. Овој пат тој му рече: „Денес дојдов кај тебе три пати. И секој пат срдечно и срдечно ме пречекуваше“.

Што и да правите за вашите кутри браќа, правите за Мене.
Исус Христос