Пред некое време собрав едно дете од улица, на лицето можев да му прочитам дека е гладно. Не знам колку дена тоа дете ништо не јадело. Му дадов парче леб и тоа јадеше трошка по трошка. Му реков: “Па јади го тој леб“! Тогаш детето ме погледна и ми рече: “Страв ми е да јадам, страв ми е дека кога ќе дојде крајот, пак ќе бидам гладен!“ (Мајка Тереза)

Секогаш да бидеме благодарни за тоа што го имаме, бидејќи за некој нашето МАЛКУ е МНОГУ!

Фала ти Боже за лебот на масата,

за здравјето, семејството, пријателите…

Фала ти што не будиш секој ден

и ни даваш сила да продолжиме.

АМИН