Колку пати сме се нашле во ситуации каде што се чини дека нема излез? Планираме, се обидуваме, а сепак, работите не одат како што сме се надевале. Потоа често доаѓа немир, страв или чувство дека сме оставени сами на себе. Токму во овие моменти Божјата реч силно одекнува: „Доверете ги своите патишта на Господа; надевајте се на Него, и Тој ќе ги управува вашите чекори“ (Псалм 37:5).

Ова не е повик за пасивност, туку за доверба. Бог не нè повикува да се откажеме, туку да Му го довериме она што е надвор од нашите можности. Кога му ги доверуваме нашите патишта, признаваме дека Тој гледа подалеку од нас, дека ја знае иднината и дека ги држи сите конци на нашите животи во свои раце.

Да се ​​предадеме значи да го отфрлиме товарот, да го симнеме од нашите рамена она што нè оптоварува и да кажеме: „Боже, Ти знаеш подобро. Ти ги доверувам моите планови, моите грижи, моите проблеми“. Ова е чин на вера. Оние кои веруваат во Бога повеќе не одат сами, туку во друштво на Оној кој е Патот, Вистината и Животот.

Кога го ставаме Бога на прво место, нашите патеки стануваат поправи. Можеби не секогаш полесни, но дефинитивно поправи и побезбедни. Тој нема да нè поштеди од сите искушенија, но ќе ни даде сила да поминеме низ нив. И она што изгледа како заобиколен пат е всушност начинот на кој Тој нè води поблиску до Себе.

Значи, кога не знаете каде да одите следно – застанете. Молете се и кажете: „Боже, Ти водиш сè“. Направете што можете, а останатото оставете му го Нему. Со текот на времето, ќе видите како се отвораат вратите, како се исправаат патеките и како Тој, во Својата тишина и љубов, сè свртува на добро.

Кристина Христов